මියැදෙන්නට බලා සිටිය ආදරයක්..

වසන්තයක මුලදීම පෙමට ඇරයුම් කළෙන්..
මීළඟ වසන්තය තෙක් වත්
පැවැත්මක් නොමැති බැව්
දැන දැනම වුව..
කිසිවෙකුගේ විෂ කැවූ
හුස්ම පොදකට වත්
අසු නොවෙන තරම් රහසින්..
ප්‍රේමයේ මුදු කුසුම පිපෙන්නට ඇත..
ආදරයෙන් දළුලා
සුවඳ ඇති තරමට තවරලා
එය පරවී ගිය බවත් ඇය දනී..

විකසිත වූ ලෙසින්ම පරවී යන්නට
සිදුවන බවක් ඇය දැන සිටියාය..
ඒ නමුත් ඈ සුවඳ බෙදුවාය..
ඈ මලකි.....!!!
සුවඳ දී පරව යනු හැර
මලක් අන් කුමක් කරන්නද...
යෞවනියගේ මලින් බරවුණු
සොඳුරුතම කාලය
එසේ ගෙවී යන්නට ඇත..

මිහිමත ගෙවූ මිහිරිතම අවධිය එම
වකවානුව බවට ඇගේ සිතේ මතක කුසුමක් පැලවිනි..

ඇයට කෙතරම් ආදරේදැයි
දිනක් මල ඇසුවාය..
මලට "ඕනෑ තරමට" ආදරේ බැව් කියැවිණි...
හිතට ඇති තරමක් ආදරය දෙන්නට පොරොන්දූ වූ ඇගේ ඉරමල
වසන්ත කාලය ගෙවෙන්ටත් පෙරම
ගිම්හාන සුළඟින් කාශ්ටක විය..
සුළඟ දිගේ ගලා ආ දීප්තිමත් කිරණින්
ඇගේ ආදරයේ සුමුදු මල් පෙති
එකිනෙක මිලාන විය..

සැබැවින්ම එය මියෙන්නට පිපි ආදරයකි..
ඒ බැව් දැන උන්නෙන් ඈ නිහඬවම
කඳුළක් හෙලන්නට ඇත..
කාටත් රහසේ ඈ පිපුණු සේම
නිසලවම.. හුදෙකලාවේ..
ඇගේ නික්මයාම ද සිදුවිණි..
ඈ නැති බවක් දැනී ඉර මලත්
ඈ සොයන්නට ඇත..
ඒ නමුත් ඒ වසන්තයේ අගභාගයයි..
ගිම්හානය පැමිණ තිබිණි..

ගිම්හානය පුරාවට ඈ තනිවන්නට ඇත..
ඈ පරවී වැටුණු තැනින්
යළි මල් පිපුණේ නැත !!

ඉතින් මම..
"ඇගේ ආදරය" මිහිදන් කළෙමි.

-රොෂෙල් ෆර්නැන්ඩු-