මා කුසේ දැල්වෙනා පුංචි කණමැදිරියෝ
නුඹේ මුදු එළිය මට ගින්දරක් නොවේ
නුඹ දකින්නත් පෙරම කුසට ගිනි තියනවෝ
මේ නුවර විසාලා පුරයක්ද සිතේ
නුඹෙ පිය බඹරින්දු ඉගිල ගිය දිසාවක් - නෑ
පෙමක සලකුණක් ඉතිරිවිය කුසේ
නුඹ දරන ගැබ උසුල උපන් දුක මහමෙරක්
ගත බින්ඳ නපුරු හීනයක් මෙනි හිතේ..
තාරුකා මල් නෙළන දැරිවියකි තවම නුඹෙ
කිරි සුවඳ හැර නොගිය හුරුබුහුටි අම්මා
වසන්තෙක හිස ඔසවා යන්තමින් බලද්දී
නෙළාගත් කුසුමෙකිය සුවඳ නැත නිම්මා
අවජාත පුරවරයේ සුජාතයි මගෙ මැණික
අවලාද කියනවුන් ඉවසපන් පුතේ
ගල් ගසා මා බිමට හෙළනමුත් රකින්නෙමි
ගත රිදුම් දෙන නමුත් සවිය ඇත හිතේ
මා ගතම දියවෙමින් නුඹව දල්වාලමින්
කියන්නේ සෙනහසේ කතාවයි හිතේ
එළිය මිස කළුවරට නොවේ උරුමය නුඹේ
කණමැදිරි ලස්සනම රෑ කාලේ පුතේ
ලොව නුඹට කොයිතරම් කළුවරක් ගෙනාවත්
ලස්සනම එළිය බිඳු විහිදපන් සිතේ
රෑ අහස හැඩ කරන තාරුකා තරමටම
මිහිපිටට ලස්සනම ඒ සිතයි පුතේ..
-රොෂෙල් ෆර්නැන්ඩු-
No comments:
Post a Comment