ආමන්ත්‍රණය දයාබර පන්හිඳටය..

ජීවිතේ එකට අකුරු කෙරූ නුඹ හිටිහැටියේ යන්නට ගොස් ය. තනිවම නොවේය.. අකුරු ටිකත් අරගෙනමය.. නමුදු ඔබ යමක් මෙහි තබා ගොසිනි.. අකුරු වලට අරුතක් දුන් වදන්, ලියන සිත හා තවම මෙහිය.. සිතුවිල්ලේ වදන් සිරවිලාය.. අකුරක් ගානේ රැගෙන ගියද ඔබට යමක් අමතකවීය.. අකුරු ගෙන ගියත් ලියන්නේ මා බව ඔබ අමතක කර ගොසිනි..

අකුරු නැතිව මට ලියන්නට නොහැකි සේ කවි හිතක් නැති අකුරු ඔබටද වැඩක් නැත..

ඔබ මෙහි ඉතිරිකර ගිය වදන් දැන් ඔබ සොයන්නේ නැත.. සොයන්නේ තේරුමක් පමණි.. අකුරු කැටි කොට ලියූ වදනක අර්ථය සොයන්නට නුඹ මෙහි නැත.. නුඹ අර්ථය වෙනුවට වචනය සොයා ගොසිනි..

ආදරය සොයා නුඹ හැර ගියේ ජීවිතයම බැව් මම නුඹට කියමි.. එය නැවත නැවතත් මම නුඹට කියමි.. ආදරය වෙනුවෙන් නුඹ අහිමිකරගත්තේ නුඹෙම ජීවිතය බැව් නුඹටම අමතක විණි.. එය මතකයට නැගෙනා තුරු සුළඟට මම පරණ කවි කියමි..
හුරුපුරුදු තාලෙන් සුසුම් තබමින් පෙර ලියූ කවි නොවරද්දා නොවරදවා කියමි.. පරණ කවි දැන් වියළිලාය.. හැඟුම් තවමත් තෙත් ය. තෙත හැඟුම් ගෙන පරණ කවි තෙමමි.. නුඹ අකුරු ඇහිදිමින් නික්මයන අතරවාරයේ නුඹ පිස හමන තෙත හුළං ඒ බව ඔබට රහසේම කියනු ඇත..

නුඹ කවියෙක් නොවේය.. කවි නොලියන කවියෙකුගේ කිවිඳිය මමය.. කිවිඳිය අකුරු කෙරූ කවියද නුඹය.. කවියක් නොවූ කවියම නුඹය..

කවියක් හරියට රුධිරය වාගේය.. ලියන්නට ලියන්නට උනනවාය.. නොසිඳෙන උල්පතක්‍ වාගේය.. සිත නමැති පන්හිඳෙන් නොසිඳී ගලන කවි උල්පත නුඹ නිසාය.. නමුදු නුඹට නොවේය.. නමුදු නුඹ නිසාය..

මම නුඹට එන්නට යැයි යළි නොකියමි.. නුඹ එන වග පමණක් සිතමින් සිත හදාගනිමි.. එය රැවටීමක් වෙන නොවෙන එක නුඹ අතේය.. විශ්වාසය තබා ගැනීම මා අතේය.. නුඹ ආවත් නාවත් මම කවි ලියමි.. නොනැවතී ලියමි.. අකුරු නැති කළ ලියන්නේ කෙලෙසදැයි නුඹ මෙහි සිටියානම් සුපුරුදු නිහඬ බැල්මකින් අසනු ඇත.. පෙර ලියූ කවි ,  හිතත් හා මා සතුය.. ලියූ පරණ කවි ලිහමින් අළුත් කවි ලියන්නට හැකි වගක් එවිට මම නුඹට මතක් කරමි..

නුඹට කිවිඳියක් මුණගැසුනේදැයි මම නොඅසමි.. නුඹ හසුරුවන්නට දන්නේ මා බැව් දැන දැනම එසේ ඇසිය යුතු නැති බව දනිමි.. අකුරු රැගෙන ගියත් ඉන් ඵලක් නැති බව ඉතින් ඔබ වටහාගන්නා තුරු නිහැඬියාවකට තුරුල් වෙමි.. සුපුරුදු කවියක් නැවුම් තාලයකින් උරුවම්බාමි.. කවියක් ලියන්න කිවිඳියක ගන්නා වෙහෙස කවියේ රසයට කැටිවුණු බව, කවියක සැඟවුණු දුක මැනැවින් දන්නා නුඹ හැකිනම් නෑවිදින් ඉන්න යැයි කියමි..

ආවොතින් වැළඳගන්නටත් නාවොතින් කවක් ලියන්නටත් සිතට පුරුදුකර අවසන්ය.. ඉතින් ඒ හිතේ බලා සිටීමක් ඉතිරිව ඇත්තේ නැත.. ඇත්තේ තේරුමක් ඇති යමක් ලියන්නට පරණ කවියක් දෙකක් ලිහා දැමීමක් පමණකි.. සිතුවිලි අතරේ සිර කර ගිය කවි සිත තරමක් නිශ්චලය..ගැඹුරුම තැන් ඇඳිනගෙනය.. නිහැඩියාවට පෙම් බඳිනවාය.. කවි සිත උණුසුමට මෙන්ම සීතලටද එක ලෙස ඔරොත්තු දෙනවාය.. හිනාවක් වගෙම කඳුළකටත් එහි ඉඩක් ඇත.. තාරුණ්‍යයට මෙන්ම වියපත්වීමටද සූදානම් ය.. වසන්තයට වාගෙම සිසිරයට කවි ලියන්නටත් ඈට දැන් හැකිය.. ඉතින් නුඹ එන්නට ඕනෑම නැත.. නෑවිදින් ඉන්නට කාරණාද නැත..

නමුදු නුඹට තවමත් නොවැටහුණු කාරණාවකි.. මා ද වටහාගත්තේ ස්වල්පයකි.. වැටහුණු අල්පයද සාගරයක් සදිසිය..

ඉතින් මම ඔබට රැළි නඟමින් කියමි..

ඔබ හැරගිය තැන පටන් මට ඔබ මුණගැසිණි

ඔබ අතැරදැමූ තැනෙහි පටන් ජීවිතය ඇරඹුනි..

ඔබ අහිමි වූ පටන් මට ඔබ හිමිවුණි..

ඔබෙත් මගෙත් අතර අවකාශය කාලය යැයි නම් කරමි.. කාලය අවකාශයක් නන් මම එය තරණය කරමි..

ඔබ ප්‍රමාද වෙන තරමටම ඔබට ආදරේ වෙමි...

මම නුඹට ආදරේමි.

එපමණකි !!!

-රොෂෙල් ෆර්නැන්ඩු-