කෙස්ස ගස්ස ගස්සා
උරිස්සෙන් පෙන්නනා නොරිස්සුම
මුසාවකි ! පිට දිගේ ලෙහී ගිය
මම මඳක් ඈත් කර ඉව කරමි
කුමන මන්දාකිණිය ද
පළමුවත් දෙවැනුවත් තෙවැනුවත්
නොනැවතී සිපගත යුතු
ළමැද ඉහළට උස්ස උස්සා
හුස්ම ගන්නා පරිස්සම
පස්ස හරවා උන්නාට මොකද
උවනතේ සියලු රේඛා
ආපස්සට කියවමි මම
සැනෙකින් ඇඳී මැකී ගිය
හරි ම මැද්දෙන් ලිස්ස ලිස්සා
මගේ ඇස් අවුස්සා මොනවාද හඟිස්සන
උන උනා ගලන්නේ දාහය ද තරු පිනිද
නොදන්නෙමි මම
පැහැදුල් ය ප්‍රාණ නාළිය
කිසිදු විටෙකදි මුව නොඋස්සා
වදනකුදු නොදොඩන
මම වෙමි ය ඔබෙ නිශාචර බස්සා
ඔබ සිරුරේ මුද්‍රිත
ඔරායන්ටත් ඔරවන
රැය කෙටි ද මෙතරම්
ආලෝක වර්ෂ තත්පරෙන් ගෙවීයන
නුඹ මගෙම කරගෙන
එකදු තරුවක් මඟ නොහැර
විශ්වය ම විඳිමි මම
-රොෂෙල් ෆර්නැන්ඩු-
No comments:
Post a Comment