ළසඳ සෙවණැලි වැටී සුදු මුදු ලවැල්ලේ
ඔකඳ වී මල් විසුළ නිල් තුරු තොටිල්ලේ
නිබඳ ප්‍රේමෙන් අප තැනූ රන් කැදැල්ලේ
බිරිඳ සැනසුම විඳිමි මා ඔබ තුරුල්ලේ
සහන් එළියේ තාරුකා යට නිල් අහස් වියමනේ
පහන් වෙනතුරු වාලුකා බිම වැතිර අප යෞවනේ
යහන් තැනු නුඹෙ උකුල් තලයෙම හිතට උණුසුම ගෙනේ
වහන් වෙන්නෙමි මියෙන මොහොතෙත් පතන්නේ නුඹෙ සෙනේ
කැඩපතින් රැළි වැටුණු මුදු වත නොදුටු සේ මම හිඳිමි
හදවතින් මුළු හැඳිනගත් රුව වෙතම යළි යළි බැඳෙමි
අප වෙතින් කිසිදාක වියපත් නොවූ ප්‍රේමය හඟිමි
කල්පයක් තව ගෙවී අහවර උනත් නුඹවම පතමි
කුණාටුව පිරි දවසෙකත් නුඹ ඉවසගෙන මා දරාගත්
කණාටුම ගිම්හානයේ මල් නොඉල්ලා දුනි පියාපත්
අනාථව අත් නොහැර තෙත්බිම් කරා පියැඹූ සෙනේවත්
දවස් තිබුණා නුඹේ අත් මත නිවී සැනසුනු විඩාපත්
නෙරාගොස් රැලි වැටී ඇකිලුනු මටම දරුවන් වදා
සිහින් බඳ මට තවම මතකයි හැඟුම් පිබිදූ එදා
කණස්සලු හැම සැඳෑවක මා තුරුල් කරගෙන රඳා
හිනැස්සූ සිත සැනැස්සූ නුඹ ප්‍රියාවී මගෙ සදා
-රොෂෙල් ෆර්නැන්ඩු-
No comments:
Post a Comment