සුදු පුලුන් විමානෙන් එබෙමි
කඳු වලා ළමැද හිස හොවමි
මුදු සුළං කැරැල්ලක එතෙමි
මධු සිනා සාද අස පිපෙමි
කටු රැවුල් කොපුල් මුව රැඳෙමි
මල් කිනිත්ත මෙන් කිති කවමි
ඇස් වලින් කියන පෙම හඟිමි
හද සියුම් ස්වරය වගුරවමි
තුරු හිසෙහි කුසුම බව දනිමි
හද සුවඳ කරන ඔසු තනමි
හිත බිඳෙන තැවෙන විට සොයමි
නුඹ බදා වැළඳ ඉකිබිඳමි
මගෙ අතැඟිලි හිස මත යවමි
හරි ආදරයෙන් පිරිමදිමි
රළු හැඟුම් මගෙම කරගනිමි
හද දයාදියෙන් නුඹ පොඟමි
මම සෙමින් සෙමින් නුඹ සිඹිමි
ඔය ලවන් මතම කවි තබමි
මුදු වදන් නුඹෙන් නොම පතමි
එක සිනාවකින් වුව නිවෙමි
-රොෂෙල් ෆර්නැන්ඩු-
No comments:
Post a Comment