මල් මී මැසි ළඳකි ඔබත් වදන් තුඩෙහි විසැති
ගල් මුල් හිස මත පටවන නමුදු සොඳුරු රුවැති
කල් යල් බල බල ඉවසා බොහෝ බිඳුනු සිතැති
වල් ගස් උයනට කුමටද මල් මට දොස් කියති
මදහාසෙට වශී වෙලා නුඹ පසුපස ඇදුනා
පරිවාසෙට පවා පුරුදු තරමට පෙම රැඳුනා
ආවාසෙට යන්න පවා සිතුවිලි ගොඩ ගැසුනා
ආකාසෙට උහුලනු බැරි වළාකුළුත් තිබුණා
සුදු ලස්සන හිම කැටි වන් වළා ගොමු විමානේ
කඳු හිස මත වස්සන පෙම දැක සිතසැලුනානේ
පිදු වත්කම් හදවත සතු නුඹ විසුනු කරානේ
මුදු අළු පැහැ වැස්සක හද කුළු බිමවැටුණානේ
විඳගන්නට බැරි තැන හිත පත්තු කලා කපුරු
අදහන්නට බැරි තරමට ඇයි ඔය හැටි නපුරු
රිදවන්නට නොසිතු නමුත් බිඳ දා පෙම් පවුරු
මම යන්නට යනවා මගෙ හිතත් අරන් දැදුරු
-රොෂෙල් ෆර්නැන්ඩු-
No comments:
Post a Comment